Απο το βιβλιο του Σταύρου Γ. Παπαμώκου "Η ΣΕΛΛΙΑΝΗ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ "

Στο κέντρο του χωριού, ήταν χτισμένο το σχολείο του. Ήταν ένα χτίριο μεγάλο με ευρύχωρη αίθουσα και δυο άλλα βοηθητικά δωμάτια, από τα οποία, το ένα χρησμοποιούνταν ως Γραφείο, ενώ το άλλο ως δωμάτιο διαμονής του δασκάλου. 

 Ήταν εφοδιασμένο με τα απαραίτητα έπιπλα και αρκετά εποπτικά μέσα. Είχε χτιστεί γύρω στα έτη 1930-1932. Όταν υπηρετούσε σ' αυτό, ο παπα- Βαγγέλης Οικονομίδης

.

Ήταν η περίοδος κατά την οποία σ' όλη την Ελλάδα είχαν χτιστεί τα περισσότερα σχολεία. Όλο το διδακτήριο είχε χτιστεί με πελεκητή πέτρα που την είχαν κουβαλήσει με προσωπική τους εργασία οι κάτοικοι του χωριού από τα νταμάρια του Κούφαλου.

Σε μικρή απόσταση από το σχολείο αυτό, υπήρχε και το παλιό, ακριβώς απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Το παλιό αυτό σχολείο είχε την ιστορία του.

Σ' αυτό, έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα, τα πολύ παλιά χρόνια, οι παλαιότεροι κάτοικοι της Σέλλιανης. Όταν χτίστηκε το καινούργιο διδακτήριο, το παλαιό μετατράπηκε σε Κοινοτικό Γραφείο και Κοινοτικό Τηλεφωνείο.
Το καινούργιο διδακτήριο του χωριού, καταστράφηκε κατά την επιδρομή των κατοχικών στρατευμάτων και των Αλβανοτσιάμηδων στις 27 Σεπτεμβρίου .1943 και επισκευάστηκε από το κράτος μετά την απελευθέρωση της χώρας, οπότε και άρχισε να λειτουργεί.

Σε λίγα χρόνια όμως έπαψε να λειτουργεί, εγκαταλείφθηκε, και όπως ήταν φυσικό καταστράφηκε και σήμερα είναι ερειπωμένο. Το παλαιό δεν πρόλαβαν να το πυρπολήσουν οι κατακτητές κατά την επιδρομή τους, αλλά ερειπώθηκε με την εγκατάλειψή του αλλά και λόγω της ηλικίας του.

Όμως, τα ερείπια και των δυο αυτών διδακτηρίων της πάλαι ποτέ Σέλλιανης, κλείνουν μέσα τους μια ιστορία. Την ιστορία του χωριού. Γιατί σ' αυτά, δίδαξαν αξιόλογοι δάσκαλοι οι οποίοι με τη διδασκαλία τους μόρφωσαν πολλές γενεές Σελλιανιτών, οι οποίοι στη συνέχεια αναδείχτηκαν άξιοι πολίτες.

Από τους δασκάλους αυτούς διατηρώ ακόμη στη μνήμη μου τους Σελλιανίτες Τρύφωνα Μπέλλο και παπα-Βαγγέλη Οικονομίδη. Και οι δυο τους, δεν είχαν μεγάλα πτυχία. Το μοναδικό τους πτυχίο (που βέβαια δεν ήταν πτυχίο) ήταν το απολυτήριο του Σχολαρχείου.
Αξιόλογο πνευματικό εφόδιο για την εποχή τους. Πέρα όμως απ' αυτό το προσόν τους, οι δάσκαλοι αυτοί, ήσαν προικισμένοι με ευσυνειδησία και αφοσίωση στο έργο τους.

Καθ' όλη τη σταδιοδρομία τους, παρ' όλες τις δυσκολίες και αντιξοότητες που συναντούσαν στο έργο τους, εργάστηκαν με ζήλο και απέδωσαν πλούσιους καρπούς.

Τους δασκάλους εκείνης της εποχής, οι οποίοι σαν επαγγελματικό τους προσόν είχαν το απολυτήριο του Σχολαρχείου, η πολιτεία τους είχε κατατάξει σε μια ειδική κατηγορία. Την κατηγορία των Τριτοβαθμίων. Στην κατηγορία αυτή, ανήκαν και τρεις άλλοι παλαιοί Σελλιανίτες δάσκαλοι, οι οποίοι υπηρετούσαν σε άλλα χωριά τους περιφέρειας Παραμυθιάς.

Αυτοί ήσαν οι Ιερείς Σωτήριος Πούλης παπα-Σωτήρης και Γεώργιος Μώκος παπα-Γιώργης και ο Κων/νος Στ. Ζιάγκας. Αυτός είχε και μονοετή μετεκπαίδευση στο Πεντατάξιο Διδασκαλείο Ιωαννίνων. ʼλλοι δάσκαλοι που δίδαξαν επίσης στο σχολείο της Σέλλιανης, ήσαν η Ισμήνη Κατσάνου η οποία κατάγονταν από το χωριό Καμαρίνα της Πρέβεζας, ο Αντώνης Αρβανίτης ο οποίος κατάγονταν μεν από τη Σέλλιανη, αλλά ήταν μόνιμος κάτοικος Παραμυθιάς, ο Θωμάς Παπαδημητρίου, ο οποίος κατάγονταν από το χωριό Πολύδροσο των Ιωαννίνων.

Ο Ανδρέας Δαφνής ο οποίος καταγόνταν από χωριό της Κέρκυρας, η Βαρβάρα Βλάχου η οποία κατάγοταν από τα Γιάννενα, ο Ανδρέας Νασιόπουλος ο οποίος κατάγονταν από την Πελοπόννησο, ο Αριστοτέλης Τζώρτζης ο οποίος κατάγονταν από το Μέτσοβο, ο Νίκος Ζιάγκος ο οποίος κατάγονταν από το Πόποβο, ο Στ. Παπαμώκος ο οποίος κατάγονταν από τη Σέλλιανη, ο Γιώργος Τζιάτζιος ο οποίος κατάγονταν από την Παραμυθιά.

Αυτός δεν ήταν πτυχιούχος δάσκαλος, αλλά απόφοιτος εξαταξίου Γυμνασίου. ʼλλοι δάσκαλοι που υπηρέτησαν στο σχολείο της Σέλλιανης ήσαν και οι Βασίλης Κιτσαράς από τα Κατσανοχώρια Ιωαννίνων, ο Γιάννης Μπίτσικας ο οποίος κατάγονταν από το νησί των Ιωαννίνων και ο Θωμάς Τσίνας ο οποίος ήταν Σελλιανίτης.

Όλοι οι προαναφερθέντες, κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας τους .στο σχολείο της Σέλλιανης καθένας τους προσέφερε κατά τη δύναμη του, πολύτιμες υπηρεσίες για τη μόρφωση των παιδιών του χωριού. Γι' αυτό, τους ανήκει η ευγνωμοσύνη των μαθητών τους αλλά και όλων των κατοίκων του χωριού.