Απο το βιβλιο του Σταύρου Γ. Παπαμώκου "Η ΣΕΛΛΙΑΝΗ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ "
Μπροστά από το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και άγνωστο πριν από πόσα χρόνια, προ της εκρήξεως του, βορειοδυτικά της κωμόπολης Παραμυθιάς, από την οποία απείχε δυο περίπου ώρες πορεία, βρίσκονταν, το χωριό μου η Σέλλιανη.
Ήταν χτισμένο, ή μάλλον, χωμένο, σε μια μικρή έκταση, ανώμαλη, ξερή, άγονη και κατηφορική, ανάμεσα από τα βουνά Μπουζουράκι και Κούφαλο. Ενώ απέναντί του, υψωνόνταν η Σπάτα και η Χιονίστρα, βουνά ψηλότερα και μεγαλόπρεπα.
Δε χωρεί καμιά αμφιβολία ότι οι πρώτοι κάτοικοί του, δε φώλιασαν, σ' αυτήν την τοποθεσία, με τα τόσα μειονεκτήματα, που απαριθμήστηκαν, αλλά οδηγήθηκαν σ' αυτήν, από ανάγκη και σκοπιμότητα.
Σε μικρή απόσταση από το χωριό τους, βρίσκονταν η κωμόπολη της Παραμυθιάς, στην οποία κατοικούσε ένας μεγάλος αριθμός φανατικών τουρκαλβανών. Αλλά ακόμα πλησιέστερα βρίσκονταν τα χωριά Σκουπίτσα, Νεοχώρι και Μενίνα, όπου κατοικούσαν επίσης φανατικοί τουρκαλβανοί.
Με λίγα λόγια, περιστοιχίζονταν από επικίνδυνους γείτονες. Αυτοί λοιπόν οι κακοί γείτονες της Σέλλιανης, όταν τους δίνονταν αφορμές, αλλά και χωρίς λόγους ακόμη μπορούσαν να επιτεθούν κατά του χωριού και των κατοίκων του, με τις γνωστές σε όλους μας δυσάρεστες συνέπειες και επιπτώσεις.
Αυτό το συμπέρασμα, βγαίνει ακόμα και από το γεγονός, ότι ενώ κοντά στο χωριό, υπήρχαν μεγάλες ωραίες και γόνιμες εκτάσεις στις οποίες ήταν δυνατόν να εγκατασταθεί το χωριό, προτιμήθηκε άγνωστο κάτω από ποιες συνθήκες και πότε, η σημερινή τοποθεσία του. Αν και βρίσκονταν σε τόσο μειονεκτική τοποθεσία, εντούτοις, ήταν όμορφο και γραφικό, με τα σπίτια του, σπαρμένα σαν κοπάδι πρόβατα που έβοσκαν σ' ανώμαλο λιβάδι.
Στο βόρειο μέρος του, έστεκαν σαν ακοίμητοι φρουροί του και το φύλαγαν από τους δυνατούς βοριάδες το χειμώνα, το γυμνό και απάτητο βουνό Μπουζουράκι με τις ατέλειωτες χαράδρες και τα φαράγγια του και το ομαλότερο και ήμερο Κούφαλο, που ήταν κατάφυτο από αρωματικά κέδρα, θυμάρια και φασκόμηλο. Τα δυο μαζί συναντιούνται και σχηματίζουν ένα διάσελο.
Το . Σέλωμα της Σέλλιανης στο οποίο πιθανόν να οφείλεται και το όνομα του χωριού. Από το Σέλωμα περνούσε ο δρόμος, που συνέδεε την Παραμυθιά με τα χωριά της ρίζας. Την Πετροβίτσα, την Πλακωτή, την Οσδίνα (πέντε εκκλησιές) Κ.λπ. αλλά και την απομονωμένη Ελαταριά. Από τις άλλες πλευρές του περιστοιχίζονταν από πολλούς λόφους, από τους οποίους άλλοι ήταν κατάφυτοι από θάμνους, και άλλοι γυμνοί και βραχώδεις.